«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΜΠΕΙΡΗ ΜΑΝΙΚΙΟΥΡΙΣΤ ΑΠΟ ΑΛΥΣΙΔΑ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΩΝ, ΜΙΣΘΟΣ, BONUS, THΛ…..»
Δεν είναι κακή ιδέα σκέφτηκα… για την ακρίβεια σκέφτηκα ότι αν έχω την τύχη να ζήσω θα πρέπει με έναν τρόπο να επιβιώνω.
12/1/200… Σημαντική μέρα… ήταν η μέρα που έκανα την τελευταία χημειοθεραπεία. Αυτή η Τετάρτη δεν ήταν σαν όλες τις άλλες… Κάθομαι διαλυμένη στον καναπέ, το παιδί παίζει στο χαλί και το μάτι μου πέφτει στην αγγελία… Μα! Δεν έχω ιδέα από αυτή τη δουλειά, πώς;
Ξημέρωσε ο Θεός την Πέμπτη, πρωινό και φιλί στο παιδί, εμετούς… Μπαίνω στο μπάνιο… όχι, όχι δεν θα αγχωθώ πόσα μαλλιά θα πέσουν ακόμα ΤΕΛΟΣ! Ντύνομαι, βάφομαι, καπέλο, μπότες και βουρ για την συνέντευξη…
-Έχετε ξαναδουλέψει σε μανικιούρ;
- Πολύ λίγο (ψέμα)
- Θέλετε καφέ;
- Όχι ευχαριστώ (εδώ και 6 μήνες ξερνάω με τους καφέδες)
-Κάτι να σας κεράσουμε…
- (φιρί φιρί το πάει)
- Λοιπόν κατάλαβα…. Δεν έχετε εμπειρία στη δουλειά αυτή. Θέλετε να εκπαιδευτείτε σε ένα κατάστημά μας και στη συνέχεια να δουλέψετε;
-Και βέβαια θα το θελα. Πότε ξεκινάμε;
-Αύριο
Την άλλη μέρα μάζεψα τα κομμάτια μου και πήγα στο Χαλάνδρι. Είχα χρόνο μέσα στο αυτοκίνητο να βαφτώ, να κρύψω τη χλομάδα και τα μαύρα μάτια και να χαπακωθώ για να μπορώ να σταθώ.
Μπαίνω στο κομμωτήριο, μου συστήνουν μια κοπέλα, την οποία θα έπρεπε να παρακολουθώ πώς δουλεύει με τις πελάτισσες, για να μάθω.
10:10 πμ η πρώτη πελάτισσα σκάει μύτη, καλαθάκια, λίμες, μανώ, τραπεζάκια… μπροστά της και δίπλα όρθια εγώ να παρακολουθώ… Να κλέβω την τέχνη που έλεγε και η μάνα μου. Πέρασε μισή ώρα η πελάτισσα με ευχαρίστησε για τον καφέ που της έκανα και μου δωσε 1 ευρώ. Πώ! Έκανα πώς δεν το είδα, δεν το επεξεργάστηκα καθόλου.
11:00 πμ ησυχία στο μαγαζί…Παίρνω μια καρέκλα… κάθομαι, έρχεται η υπεύθυνη του μαγαζιού «Σήκω, εδώ δεν καθόμαστε είναι η τακτική του μαγαζιού, όρθιες ακόμα κι αν δεν έχει δουλειά». Σηκώνομαι, ψάχνω κάπου να ακουμπήσω, το στομάχι δεν έχει συνέλθει, είναι Παρασκευή και εγώ τελείωσα την Τετάρτη, πώς είναι δυνατόν να είχα συνέλθει.
Ώρα 12:00, έχουν έρθει δύο πελάτισσες, εγώ δίπλα παρακολουθώ την «τέχνη», σε κενό αέρος, χωρίς να χω ένα τοίχο έστω να ακουμπήσω. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα, πόσες ώρες είχα καταφέρει να σταθώ όρθια και ακίνητη μετά το ατύχημα; Περίπου 1 ώρα, τώρα είχαν περάσει 2 ώρες, πονούσα…
13:15 φτιάχνω γαλλικό για μια πελάτισσα, αδειάζω τασάκια, σκουπίζω τρίχες και «κλέβω» και την τέχνη… σταθερά όρθια, τα πόδια δεν τα νιώθω πια.
2:30 ακουμπισμένη σ ένα καθρέπτη προσπαθώ να κρύψω το χάλι μου, σε 5 λεπτά διάλειμμα… Βυθίζομαι στην καρέκλα για ένα ολόκληρο τέταρτο! Προσπαθώ να σηκωθώ, κουτσαίνω, προσπαθώ να το κρύψω, η μέντοράς μου το κατάλαβε με πήρε παρακεί, με ρώτησε αν θέλω να κάτσω και με πήγε στη χαλάουα, ένα δωμάτιο- καταφύγιο για να με ξεκουράσει.
Καθίσαμε άλλα 10 λεπτά…Πελάτισσα για μανικιούρ, εγώ δίπλα σταθερά και η ώρα είναι 16:00 μμ. Ρώτησα τι ώρα σχολούσαμε "σε 4 ώρες"… εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι σίγουρα θα λιποθυμούσα, δεν θα μπορούσα να αντέξω τόσο πολύ. Η ώρα είναι 20:15 μμ Εγώ είμαι στο αυτοκίνητό μου, δεν μπορώ να οδηγήσω από τους φρικτούς πόνους, κλαίω απαρηγόρητη και πηγαίνω προς το σπίτι. Έφτασα!!! Στις σκάλες συναντώ τον πρώην πεθερό μου, με παίρνει αγκαλιά και με πάει στο σπίτι…
Σάββατο, 10:00 πμ, εγώ σταθερά όρθια μ΄ ένα τασάκι στο χέρι, πέρασε μια βδομάδα, πήρα τηλέφωνο τον ορθοπεδικό, τον ρώτησα τι θα μπορούσαν να πάθουν τα πόδια με τόση ορθοστασία… Να σπάσουν μου απάντησε…
Πέρασε ένας μήνας, εγώ σταθερά όρθια, έχω μάθει τη δουλειά και κάθομαι μόνο όταν περισσεύει καμιά πελάτισσα. Κάθε βράδυ γυρνάω στο σπίτι και ανεβαίνω με τα γόνατα τα σκαλιά, πονάω, υποφέρω κλαίω, αλλά το πρωί πάλι εκεί…
25η Μαρτίου Η κόρη παρελαύνει, συνήθως δεν άντεχα να δω όλη την παρέλαση, φέτος όμως είχα προπονηθεί στην ορθοστασία… Περνάει από μπροστά μου με κοιτάει λοξά, ήταν τόσο όμορφη Θεέ μου! Το χειροκρότημά μου ακούστηκε μέχρι τη στρατόσφαιρα, είμαι σίγουρη. Αξίζει να παλέψω μόνο για αυτήν σκέφτηκα, γιατί ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ; Γιατί μισώ τον εαυτό μου τόσο πολύ;
ΘΑ ΠΑΡΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ
Φεύγω απ το κομμωτήριο, βάζω αγγελίες, βρίσκω πελάτισσες να ρχονται στο σπίτι, ίσα – ίσα για να μαθαίνω τη δουλειά και να εξασκούμαι. Από τη μια η λεκάνη και τα μανικιούρ και από την άλλη τα βιβλία… Το βράδυ διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα….
Ήξερα πώς είναι δύσκολο να το καταφέρω, αλλά ήταν το όνειρό μου έπρεπε να προσπαθήσω.
Είχαν περάσει 6 μήνες τα μαλλιά άρχισαν να βγαίνουν, ενώ από το πολύ διάβασμα παραπατούσα. Είχα ακούσει ότι οι κατακτήριες είναι δύσκολο πράγμα, αλλά όταν βρέθηκα στην αίθουσα μαζί με άλλους 300 υποψήφιους δάσκαλους… τότε σκέφτηκα ότι πολύ σωστά έκανα και έμαθα την τέχνη του μανικιούρ…
Κόσμος και ντουνιάς για 3 θέσεις… κατέρρευσα, έδωσα τα μαθήματα και ύστερα βυθίστηκα στην απογοήτευση.
29/12/2005 δεύτερο χειρουργείο….
2/2/2006 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΕΡΑΣΑΤΕ 3η!
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
Το θαύμα της ζωής
Ιούνιος 2004
Ανοίγω τα μάτια, θολά τα πάντα γύρω μου, τον ψάχνω… Αυτό ήταν τέλειωσαν όλα, αυτό ήταν, έλεγα από μέσα μου, το ξερα πως δε θα ήμουν πια η ίδια, αλλά δεν είχα τρόπο να αμυνθώ σε αυτό, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Ο πόνος της εγχείρισης ανύπαρκτος, όμως κάθε κύτταρο του κορμιού μου είχε καταβληθεί από συναισθηματικό κενό και ψυχικό πόνο.
Βράδιασε και απέμεινα μόνη, στο νοσοκομείο, δίπλα μου ήταν μια κοπέλα εγχειρισμένη κι αυτή… Ο γιατρός μπαίνει μέσα και ο άντρας της κοπέλας σηκώνεται «Έχω ευχάριστα νέα, ο όγκος είναι καλοήθης, σε δύο μέρες ελάτε να σας βγάλω τις γάζες απ το στήθος». Σε λίγα λεπτά και αφού έφυγε ο γιατρός, η κοπέλα παίρνει το κοριτσάκι της τηλέφωνο… «έλα αγάπη μου….». Όλο το βράδυ ο άντρας, της κράταγε τρυφερά το χέρι και εκείνη κοιμόταν, χωρίς να ξέρει από τι είχε γλιτώσει…
Εγώ δίπλα έκλαιγα σιωπηλά, είχα χάσει την αίσθηση όλης της αριστερής πλευράς και ήμουν ανίκανη να σηκωθώ έστω και λιγάκι… Απέμεινα ξαπλωμένη ως το πρωί, μέχρι να ρθει κάποιος να με βοηθήσει… Είναι τόσο παγωμένες αυτές οι στιγμές που μοιάζουν σαν το κοίταγμα στον καθρέπτη, που πάντα λέει αλήθειες, απλά εμείς τις ερμηνεύουμε ανάλογα με τις διαθέσεις μας.
Το θαύμα της ζωής μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης και αυτό αφαιρεί κάτι απ τη μαγεία της. Πρέπει να σταθώ όρθια έχω κι εγώ ένα κοριτσάκι που με περιμένει στο σπίτι, σκέφτηκα… ΦΟΒΟΣ το πιο θλιβερό συναίσθημα, το συναίσθημα που εκμηδενίζει όλα τ’ άλλα συναισθήματα….
Το ότι φοβόμουν το ήξερα καλά, ότι δεν είχα σε ποιον να το πω ήταν μια ανακάλυψη εκείνων των ημερών!!!!!!!!!!!!!!!!
Ω! Θεέ μου!!! Βοήθησέ με μονολογούσα… δεν ξέρω με είχε πιάσει υστερία να μην καταλάβει το παιδί μου τίποτα, ψεύτικα στήθη υπήρχαν, ψεύτικα χαμόγελα όμως δεν βρήκα πουθενά. Κατέφτασα στο σπίτι, μαρτύριο…
Χημειοθεραπείες, διαζύγια, επιβίωση… Γιατί δεν βλέπουν ότι υποφέρω; σκεφτόμουν, γιατί είναι τόσο δύσκολο να συμπαρασταθείς σε ένα άνθρωπο που σε χρειάζεται; Γιατί τώρα; Ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν.
Στέκομαι γυμνή στο καθρέπτη και κοιτώ εμένα, αυτή είμαι εγώ!!! Καταπίνω τον κόμπο στον λαιμό, χαϊδεύω την ψυχή μου με γλυκόλογα, απαλύνω το φόβο μου με προσευχές… Πόσο ακόμα θα δακρύζω… ηρέμησε ψυχή μου αυτά είναι κρέατα και κόκαλα, άνοιξε τα σκουπίδια να δεις που καταλήγουν…Την ψυχή μου καμιά αρρώστια δεν μπορεί να τη λαβώσει, καμιά… Να μαι πάλι όρθια γελάω, φορώ χρωματιστό μπλουζάκι, μου κλείνω το μάτι, κραγιόν στα χείλη, χαμόγελο…
Ο αγώνας ποτέ δε σταματά, το κορμί διαλύθηκε ακόμη μια φορά, αλλά η ψυχή αντιστέκεται στους ακρωτηριασμούς. Όρθια πάντα θα παλεύω… θα ανασαίνω μέχρι να φορτώσει η καινούρια παρτίδα και πάλι στη μάχη. Το να επιβιώνω είναι ένστικτο, το να ζω όμως είναι θαύμα, χωρίς γερά πόδια, χωρίς στήθος, αλλά με αρτιμελή ψυχή, με αυτή που σας μιλώ τώρα, με αυτή που με στήνει όρθια σε θέση μάχης…
Ανοίγω τα μάτια, θολά τα πάντα γύρω μου, τον ψάχνω… Αυτό ήταν τέλειωσαν όλα, αυτό ήταν, έλεγα από μέσα μου, το ξερα πως δε θα ήμουν πια η ίδια, αλλά δεν είχα τρόπο να αμυνθώ σε αυτό, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Ο πόνος της εγχείρισης ανύπαρκτος, όμως κάθε κύτταρο του κορμιού μου είχε καταβληθεί από συναισθηματικό κενό και ψυχικό πόνο.
Βράδιασε και απέμεινα μόνη, στο νοσοκομείο, δίπλα μου ήταν μια κοπέλα εγχειρισμένη κι αυτή… Ο γιατρός μπαίνει μέσα και ο άντρας της κοπέλας σηκώνεται «Έχω ευχάριστα νέα, ο όγκος είναι καλοήθης, σε δύο μέρες ελάτε να σας βγάλω τις γάζες απ το στήθος». Σε λίγα λεπτά και αφού έφυγε ο γιατρός, η κοπέλα παίρνει το κοριτσάκι της τηλέφωνο… «έλα αγάπη μου….». Όλο το βράδυ ο άντρας, της κράταγε τρυφερά το χέρι και εκείνη κοιμόταν, χωρίς να ξέρει από τι είχε γλιτώσει…
Εγώ δίπλα έκλαιγα σιωπηλά, είχα χάσει την αίσθηση όλης της αριστερής πλευράς και ήμουν ανίκανη να σηκωθώ έστω και λιγάκι… Απέμεινα ξαπλωμένη ως το πρωί, μέχρι να ρθει κάποιος να με βοηθήσει… Είναι τόσο παγωμένες αυτές οι στιγμές που μοιάζουν σαν το κοίταγμα στον καθρέπτη, που πάντα λέει αλήθειες, απλά εμείς τις ερμηνεύουμε ανάλογα με τις διαθέσεις μας.
Το θαύμα της ζωής μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης και αυτό αφαιρεί κάτι απ τη μαγεία της. Πρέπει να σταθώ όρθια έχω κι εγώ ένα κοριτσάκι που με περιμένει στο σπίτι, σκέφτηκα… ΦΟΒΟΣ το πιο θλιβερό συναίσθημα, το συναίσθημα που εκμηδενίζει όλα τ’ άλλα συναισθήματα….
Το ότι φοβόμουν το ήξερα καλά, ότι δεν είχα σε ποιον να το πω ήταν μια ανακάλυψη εκείνων των ημερών!!!!!!!!!!!!!!!!
Ω! Θεέ μου!!! Βοήθησέ με μονολογούσα… δεν ξέρω με είχε πιάσει υστερία να μην καταλάβει το παιδί μου τίποτα, ψεύτικα στήθη υπήρχαν, ψεύτικα χαμόγελα όμως δεν βρήκα πουθενά. Κατέφτασα στο σπίτι, μαρτύριο…
Χημειοθεραπείες, διαζύγια, επιβίωση… Γιατί δεν βλέπουν ότι υποφέρω; σκεφτόμουν, γιατί είναι τόσο δύσκολο να συμπαρασταθείς σε ένα άνθρωπο που σε χρειάζεται; Γιατί τώρα; Ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν.
Στέκομαι γυμνή στο καθρέπτη και κοιτώ εμένα, αυτή είμαι εγώ!!! Καταπίνω τον κόμπο στον λαιμό, χαϊδεύω την ψυχή μου με γλυκόλογα, απαλύνω το φόβο μου με προσευχές… Πόσο ακόμα θα δακρύζω… ηρέμησε ψυχή μου αυτά είναι κρέατα και κόκαλα, άνοιξε τα σκουπίδια να δεις που καταλήγουν…Την ψυχή μου καμιά αρρώστια δεν μπορεί να τη λαβώσει, καμιά… Να μαι πάλι όρθια γελάω, φορώ χρωματιστό μπλουζάκι, μου κλείνω το μάτι, κραγιόν στα χείλη, χαμόγελο…
Ο αγώνας ποτέ δε σταματά, το κορμί διαλύθηκε ακόμη μια φορά, αλλά η ψυχή αντιστέκεται στους ακρωτηριασμούς. Όρθια πάντα θα παλεύω… θα ανασαίνω μέχρι να φορτώσει η καινούρια παρτίδα και πάλι στη μάχη. Το να επιβιώνω είναι ένστικτο, το να ζω όμως είναι θαύμα, χωρίς γερά πόδια, χωρίς στήθος, αλλά με αρτιμελή ψυχή, με αυτή που σας μιλώ τώρα, με αυτή που με στήνει όρθια σε θέση μάχης…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)