Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Η ΣΟΦΙΑ

ΚΑΒΑΛΑ 1975

Αύγουστος, μεσημέρι κι ένα οκτάχρονο αγοροκόριτσο τριγυρίζει, στη γειτονιά. Όλα τα παιδιά έχουν κρυφτεί στη σπιτική τους θαλπωρή, είναι μεσημέρι και ξεκουράζονται μαζί με τους γονείς τους…Εγώ κρατώ μια βέργα (βίτσα) και ζωγραφίζω τους χωμάτινους δρόμους της γειτονιάς, που όταν έβρεχε λασπώνανε…
Κάθομαι στο πεζοδρόμιο, απέναντι από το σπίτι της Σόφης και ζωγραφίζω τάχα ανέμελα και αδιάφορα. Ησυχία, μόνο τα τζιτζίκια ακούγονταν και μακριά μακριά η κατηφόρα γυάλιζε απ’ την πολλή ζέστη. Στην πλάτη μου έχω τα κάγκελα ενός τρελοκομείου, ένας τρελός με παρακολουθεί και φτύνει συχνά πυκνά τα χέρια του…«Είναι μεσημέρι… δεν πρόκειται να κατέβει να παίξουμε», σκέφτηκα.
Τα χέρια μου ζωγραφίζουν μηχανικά μια καρδιά και ένα βέλος, πάνω απ το βέλος έγραψα Λούση και κάτω απ το βέλος Σόφη. Μαζί με τη Σόφη το κάναμε συνέχεια αυτό, ζωγραφίζαμε καρδιές, με τα αρχικά μας και συμπληρώναμε: Λ+Σ = φίλες για πάντα…
Η Σόφη ήταν ένα ξανθό κοριτσάκι με ίσια μαλλάκια και φραντζούλα στο μέτωπο, όταν έτρεχε η φραντζούλα χώριζε στη μέση και αυτός ήταν ο λόγος που κάθε απόγευμα προσπαθούσα μάταια να ισιώσω κι εγώ τα μαλλιά μου. Το «Φίλες για πάντα» για μένα φάνταζε γλυκιά παρηγοριά. Κάποτε της ζήτησα να φύγουμε απ τα σπίτια μας για μια μέρα κι αυτό θα ήταν για μένα απόδειξη της παντοτινής φιλίας μας. Σκαρφάλωσα πάνω σε ένα δέντρο και την προέτρεψα να ανέβει. Με δυσκολία ανέβηκε της έδωσα το χέρι, ανεβήκαμε ψηλααααααααααα και χωθήκαμε στα πυκνά του φύλλα. Στην αρχή γελάγαμε, πέρασαν 3 ώρες και μεις προσπαθούσαμε να αποδείξουμε την παντοτινή μας φιλία. Η Σόφη έβαλε τα κλάματα και προσπαθούσε να με πείσει ότι θα ναι παντοτινή μου φίλη, αλλά έπρεπε να φύγει, για να μην ανησυχούν οι δικοί της. Εγώ απέμεινα στο δέντρο μόνη για ώρες… δεν της κράτησα κακία, ίσα- ίσα αισθάνθηκα άσχημα για την ψυχολογική πίεση που της ασκούσα.
Ήρθε η μέρα που θα φεύγαμε για πάντα απ την Καβάλα, 13 χρονών πια της εξήγησα ότι τίποτα δεν θα αλλάξει….Κλαίγαμε απαρηγόρητες για το κακό που μας βρήκε. Μετά από 3 χρόνια αποφάσισα να τη βρω και να της κάνω έκπληξη… Πήγα στο γυμνάσιο όπου φοιτούσε, εξήγησα στον διευθυντή ότι ψάχνω την καλύτερή μου φίλη και εκείνος με οδήγησε στην τάξη της, την ώρα του μαθήματος. Μια όμορφη δεσποινίδα σηκώθηκε, όλο ενθουσιασμό απ το θρανίο της με αγκάλιασε σφικτά και η καρδιά της κόντευε να σπάσει το δικό μου στέρνο.
Πέρασαν τα χρόνια και η Σόφη σπούδαζε χημικός στη Θεσσαλονίκη που και που συναντιόμασταν και τα λέγαμε, ποτέ όμως δεν αισθάνθηκα ότι κάτι άλλαξε μεταξύ μας. Κάποτε την προέτρεψα να ρθει στην Αθήνα να γνωρίσει την κόρη μου που ήταν ενός ετους τότε. Πράγματι συναντηθήκαμε στον ηλεκτρικό, γυναίκα πια, η Σόφη 27 χρονών, όμορφη, με κοίταζε με θαυμασμό όπως πάντα.
Αγκάλιασε την κορούλα μου με αγάπη και ένιωσα να πλημμυρίζω συναισθήματα εκείνη την στιγμή. Τα λέγαμε όλο το βράδυ, θυμόμασταν όλα εκείνα που περάσαμε μαζί και στείλαμε νωρίς – νωρίς τον άντρα μου για ύπνο. Κοιταχτήκαμε και είπαμε «φίλες για πάντα» και έτσι χωρίσαμε… Λίγους μήνες μετά την αναζήτησα για να την ευχαριστήσω για το δώρο που μου άφησε διακριτικά στο χωλ του σπιτιού. Από την ένταση δεν το πρόσεξα και ύστερα από καιρό δια της ατόπου κατάλαβα ότι το δώρο είναι της φιλεναδίτσας μου. Δεν ήξερα τηλέφωνο πήρα τις πληροφορίες, στην τηλεφωνική γραμμή ακούστηκε μια γυναικεία φωνή, ζήτησα τη Σόφη…
Τώρα μεγάλη πια κάθομαι στο ίδιο πεζοδρόμιο και κοιτώ το σπίτι σου με την ίδια αγωνία. Ο δρόμος δεν είναι πια χωμάτινος και τα παιδιά κουκουλώνονται στα σπίτια τους. Θαρρείς και θα ξεπροβάλλεις απ τις σκάλες τους σπιτιού σου, με το κοντό σου σορτσάκι και το όμορφο χαμόγελο. Περίμενέ με, χρειάζομαι κάποιος να με περιμένει «φίλες για πάντα» θυμάσαι Σόφη; Όπως και τότε έτσι και τώρα ΦΟΒΑΜΑΙ….


ΥΓ. Στην μνήμα της φίλης μου Σόφης Σιδερίδου που άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 27 χρονών, όταν το αυτοκίνητό της γκρεμίστηκε στα βράχια ενός νησιού….

20 σχόλια:

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

ΤΙΣ ΦΙΛΙΕΣ , ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΕΣ , ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΣΒΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ! ΟΥΤΕ ΚΑΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ , ΣΑΝ ΤΙΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ! ΚΑΛΟ Σ/Κ !

NISPELL είπε...

ΣΟΦΙΑ!
'Φιλια Φιλη Η Σοφια,Τι κια'ν'Εφυγε απο Τουτη την 'Ζωη, Παντα Μαζυ, μεσα Σου 'Ειναι 'Ζωντανη μ'Ενα Χαμογελο....
Nispell

Χριστίνα είπε...

Καλή μου συμπλογκοδοιπόρε και συναδέλφισα δασκάλα...
μόλις ανακάλυψα το blog σου...πολύ συγκινητική και όμορφη η γραφή σου...έζησα κι εγώ μαζί σου αυτή τη νοσταλγία και την οδύνη...σε όλους μας έχει περάσει κάποια Σοφία από την ζωή μας...
Αλλά μη φοβάσαι δεν είσαι μόνη...
Σε προσκαλώ στα μέρη μου να σε κεράσω ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ που φέρνουν γαλήνη και ψυχτική ανάταση..

~ΕΚAΤΗ~ ...φως και παλι φως η ψυχη που μαχεται... είπε...

Καλησπερα Παλου μου.........η φιλεναδα σου ακομη ζει...........γιατι ζει μεσα στην καρδια σου............και να εισαι σιγουρη πως σε βλεπει απο εκει ψηλα και σε προσεχει.........
φιλια πολλα καλη μου.......

Eva F. είπε...

Παλού μου έχεις την αγάπη μου....
Εχουν δίκιο οι προηγούμενες φίλες....είναι κοντά σου αφού δεν έπαψες να την έχεις στην καρδιά και στο μυαλό σου...
Η Σοφία ζει...
Συγκινήθηκα!....

Aνεμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Aνεμος είπε...

ΚΑΙ ΠΑΝΩ που έφραψα στο μπλόγκ μου ότι έχεις καιρό να γράψεις όταν όμως γράφεις ανατριχιάζω..........
δανείζομε ένα στίχο από τους πύξ λάξ άγονη πλήξη μιας ζωής.........(.για τις παλιές αγάπες μη μιλάς)

Tasos είπε...

Τα πολλά λόγια είναι περιττά...Ένα μόνο πράγμα μπορεί να ειπωθεί...Ο,τι και να γίνει οι πραγματικές φιλίες δεν σβήνουν με τίποτα...ούτε με το μαύρο του θανάτου...

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι παιθαίνουν όταν τους λυσμονούμε. Η Σοφία θα ζεί πάντα μέσα στο μυαλό και στην καρδιά σου. Είσαι τυχερή που έζησες την ιδανική φιλία έτσι όπως μόνο η παιδική ψυχούλα ξέρει να δημιουργεί.Είσαι τυχερή που τη βίωσες αλώβητη από τον ολέθριο χρόνο.Στην ουσία αυτόν είχες να φοβηθείς...αλλα τον νηκήσατε!

jacki είπε...

Καλό της ταξίδι. Τραγικό. Όμως ζει σίγουρα. Στην καρδιά σου και στο μυαλό σου που θυμάται.

Λούσυ είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια που αφήσατε ή πρόκειται να αφήσετε... 'Ηδη νιώθω περισσότερο ανακουφισμένη που μοιραστήκαμε ακόμη μία αληθινή ιστορία.
Ακούγεται κλισέ όμως έτσι είναι... υπάρχουμε και ένας λόγος είναι γιατί μας σκέφτονται οι άλλοι. Αν αυτό σταματήσει σταματά και η ύπαρξή μας...

Ανώνυμος είπε...

δεν έφυγε το σοφάκι σου, μόνο γειτονιά άλλαξε..

✿ margarita είπε...

Θα σου πω κι εγώ οτι όλοι..ζεί στην καρδιά σου,πολύ σημαντικό!!
Και όπως είπε η Φωτεινούλα..δεν έφυγε αλλαξε γειτονιά..και η γειτονιά της έχει καλή θέα παλού..βλέπει τα πάντα..κι εσένα!!

Καλό βράδυ Παλού μου.. :)

Λούσυ είπε...

Αχ βρε παιδιά αυτό το "αλλαξε γειτονιά" είναι τόσο παρηγορητικό, ταυτόχρονά όμως με συγκινεί ακόμη περισσότερο αν το σκεφτώ έτσι... Φιλιά σε όλους σας

melissa είπε...

το πιο μεγάλο δώρο που σου άφησε η Σοφία είναι ότι σε έκανε να νοιώσεις την φιλία....αλλά κι εκείνη φεύγοντας είναι τυχερή γιατί πρόλαβε να την ζήσει χάρις σε εσένα....ανεκτίμητα συναισθήματα αυτά Παλού που κάνουν την θλίψη της απουσίας της πιο υποφερτή!!!!

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Καλησπέρα παλού...
Πόσο με συγκίνησες με την ιστορία σου... Και γράφεις τόσο αληθινά και αβίαστα... Με παρασέρνεις στις λέξεις σου και το μυαλό μου γυρίζει πίσω στο χρόνο... στο δικό μου παρελθόν... Τέτοια κομμάτια της ζωής μας, που τα ζούμε τόσο έντονα, πώς είναι δυνατόν να χαθούν...? Πάντα θα είναι μέσα μας και θα μας συντροφεύουν.
Χαίρομαι πάρα πολύ που σε έχω γνωρίσει... ειλικρινά.

Λούσυ είπε...

Σ ευχαριστώ πολύ Σουζάνα μου... Κι εγώ χαίρομαι που σε γνώρισα

elf είπε...

Λούσυ, μέσα σε πέντε λεπτά με έκανες να γελάσω δυνατά αυθόρμητα και αναπάντεχα - με το σχόλιο στο δικό μου ποστ και να βουρκώσω το ίδιο αυθόρμητα και αναπάντεχα - με το κείμενο για τη Σοφία σου.

Χαίρομαι πάαααρα πολύ που με βρήκες και σε βρήκα και βρεθήκαμε.

Λούσυ είπε...

Elf η χαρά είναι δική μου... Λλλωστε έτσι δεν είναι και η ζωή; τη μια κλαις και μέχρι να σκουπίσεις τα δάκρυά σου δακρύζεις από χαρά... Φιλιά!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Παλού και καλό χειμώνα .

Να περνάς καλά.
http://braininfo.wordpress.com