Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Το θαύμα της ζωής

Ιούνιος 2004
Ανοίγω τα μάτια, θολά τα πάντα γύρω μου, τον ψάχνω… Αυτό ήταν τέλειωσαν όλα, αυτό ήταν, έλεγα από μέσα μου, το ξερα πως δε θα ήμουν πια η ίδια, αλλά δεν είχα τρόπο να αμυνθώ σε αυτό, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Ο πόνος της εγχείρισης ανύπαρκτος, όμως κάθε κύτταρο του κορμιού μου είχε καταβληθεί από συναισθηματικό κενό και ψυχικό πόνο.
Βράδιασε και απέμεινα μόνη, στο νοσοκομείο, δίπλα μου ήταν μια κοπέλα εγχειρισμένη κι αυτή… Ο γιατρός μπαίνει μέσα και ο άντρας της κοπέλας σηκώνεται «Έχω ευχάριστα νέα, ο όγκος είναι καλοήθης, σε δύο μέρες ελάτε να σας βγάλω τις γάζες απ το στήθος». Σε λίγα λεπτά και αφού έφυγε ο γιατρός, η κοπέλα παίρνει το κοριτσάκι της τηλέφωνο… «έλα αγάπη μου….». Όλο το βράδυ ο άντρας, της κράταγε τρυφερά το χέρι και εκείνη κοιμόταν, χωρίς να ξέρει από τι είχε γλιτώσει…
Εγώ δίπλα έκλαιγα σιωπηλά, είχα χάσει την αίσθηση όλης της αριστερής πλευράς και ήμουν ανίκανη να σηκωθώ έστω και λιγάκι… Απέμεινα ξαπλωμένη ως το πρωί, μέχρι να ρθει κάποιος να με βοηθήσει… Είναι τόσο παγωμένες αυτές οι στιγμές που μοιάζουν σαν το κοίταγμα στον καθρέπτη, που πάντα λέει αλήθειες, απλά εμείς τις ερμηνεύουμε ανάλογα με τις διαθέσεις μας.
Το θαύμα της ζωής μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης και αυτό αφαιρεί κάτι απ τη μαγεία της. Πρέπει να σταθώ όρθια έχω κι εγώ ένα κοριτσάκι που με περιμένει στο σπίτι, σκέφτηκα… ΦΟΒΟΣ το πιο θλιβερό συναίσθημα, το συναίσθημα που εκμηδενίζει όλα τ’ άλλα συναισθήματα….
Το ότι φοβόμουν το ήξερα καλά, ότι δεν είχα σε ποιον να το πω ήταν μια ανακάλυψη εκείνων των ημερών!!!!!!!!!!!!!!!!
Ω! Θεέ μου!!! Βοήθησέ με μονολογούσα… δεν ξέρω με είχε πιάσει υστερία να μην καταλάβει το παιδί μου τίποτα, ψεύτικα στήθη υπήρχαν, ψεύτικα χαμόγελα όμως δεν βρήκα πουθενά. Κατέφτασα στο σπίτι, μαρτύριο…
Χημειοθεραπείες, διαζύγια, επιβίωση… Γιατί δεν βλέπουν ότι υποφέρω; σκεφτόμουν, γιατί είναι τόσο δύσκολο να συμπαρασταθείς σε ένα άνθρωπο που σε χρειάζεται; Γιατί τώρα; Ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν.
Στέκομαι γυμνή στο καθρέπτη και κοιτώ εμένα, αυτή είμαι εγώ!!! Καταπίνω τον κόμπο στον λαιμό, χαϊδεύω την ψυχή μου με γλυκόλογα, απαλύνω το φόβο μου με προσευχές… Πόσο ακόμα θα δακρύζω… ηρέμησε ψυχή μου αυτά είναι κρέατα και κόκαλα, άνοιξε τα σκουπίδια να δεις που καταλήγουν…Την ψυχή μου καμιά αρρώστια δεν μπορεί να τη λαβώσει, καμιά… Να μαι πάλι όρθια γελάω, φορώ χρωματιστό μπλουζάκι, μου κλείνω το μάτι, κραγιόν στα χείλη, χαμόγελο…
Ο αγώνας ποτέ δε σταματά, το κορμί διαλύθηκε ακόμη μια φορά, αλλά η ψυχή αντιστέκεται στους ακρωτηριασμούς. Όρθια πάντα θα παλεύω… θα ανασαίνω μέχρι να φορτώσει η καινούρια παρτίδα και πάλι στη μάχη. Το να επιβιώνω είναι ένστικτο, το να ζω όμως είναι θαύμα, χωρίς γερά πόδια, χωρίς στήθος, αλλά με αρτιμελή ψυχή, με αυτή που σας μιλώ τώρα, με αυτή που με στήνει όρθια σε θέση μάχης…

23 σχόλια:

jacki είπε...

Μαθήματα ζωής κοπέλα μου. Πόσο μεγάλα προβλήματα έχει ο κόσμος κι εμείς μιζεριάσουμε που δε μας έστρωσε η ρίζα στο μαλλί.
Να είσαι καλά κοπέλα μου καλή. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ.

maria maltezou είπε...

κάτι τέτοιες στιγμές βλέπω το μεγαλείο των ανθρώπων και τη δύναμη την πραγματική ...την ψυχική ,πίσω και πέρα απ όλα...ευχαριστώ για ένα μάθημα ακόμα..μάθημα ζωής.καλημέρα

Aνεμος είπε...

αλήθεια σε κάποιες μεγάλες λύπες της ζωής αντέχουμε..και μετά απορείς ..πόσα αντέχει μία ανθρώπινη ζωή..πολύ παραπάνω από ότι νομίζουμε
καλημέρα

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Όλα είναι παιχνίδια του μυαλού, η νίκη και η ήττα, η συνέχιση και η παραίτηση, η δύναμη και η αδυναμία... η δική σου δύναμη είναι τεράστια και γι΄ αυτό ξεπερνάς εκείνα που οι άλλοι βλέπουν βουνά... Μη σκέφτεσαι εκείνους που δεν έμειναν κοντά σου όταν έπρεπε, δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια.

Μακάρι να διάβαζαν αυτό το ποστ κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει ακόμα... τί είναι αυτό που πραγματικά αξίζει στη ζωή μας.
Σ΄ ευχαριστούμε. :)

EL.ZIN είπε...

Μακάρι να διάβαζαν αυτό το ποστ κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει ακόμα... τί είναι αυτό που πραγματικά αξίζει στη ζωή μας.
Σ΄ ευχαριστούμε. :)

Σε ευχαριστούμε και
εμείς
για τα μαθήματα ζωής
που δίνεις...!!!
Οι πολεμιστές της Λάιον

~ΕΚAΤΗ~ ...φως και παλι φως η ψυχη που μαχεται... είπε...

καλησπερα Παλου μου........
τελικα διαβαζοντας ποστ σαν τα δικα σου.........καταλαβαινω το θαυμα...........
και το θαυμα εισαι εσυ και οποια αλλη στην δικη σου θεση......
το μεγαλειο και η δυναμη της ψυχης σου......μου μαθαινουν πως αξιζει να ζω.......ακομη και με τις οποιες δυσκολιες ....που μπροστα στις δικες σου ειναι μηδαμινες....σ'ευχαριστω που με ξυπνας απο την ληθη........
κι εμεις........ακομη ψαχνουμε για θαυματα......ενω το θαυμα της ζωης ειναι μπροστα μας......ειναι μεσα μας.........
να'σαι παντα καλα.....τιμη μου να εισαι φιλη μου...........

Ανώνυμος είπε...

παλου μου καλημερα ερχομαι και εγω με τη σειρα μου να πω οτι αυτο'ειναι το μεγαλειο της ψυχης.για μενα ειναι πραγματι ανωτερος ανθρωπος ενα μαθημα,ζωης ακομα.μπραβο της της αξιξει.σε ευχαριστω παλου νασαι καλα και να περνας καλα...

NISPELL είπε...

Το ΘΑΥΜΑ της ΖΩΗΣ.
Ζωντας Τετοιες Καταστασεις Ακαλυπτουμε την Δυναμη που Κρυβεται Μεσα μας.
Ενα 'Γιατι!'Παντα μενει μεσα μας,επρεπε να ανακαλυψουμε την Δυναμη 'ΜΑΣ Με Αυτον τον Τροπο!!
Με Αγαπη και Σεβασμο στην Ηρωιδα'μου....:)
Nispell

melissa είπε...

θυμάμαι καλά τί έκανα τον Ιούνιο του 2004..λίγο πριν τους Ολυμπιακούς...δουλειά και πάλι δουλειά και πού μυαλό για το τί θα μπορούσε να συμβαίνει γύρω μου!!! Με φρικάρει όταν σκέφτομαι τί περνάνε κάποιοι άνθρωποι όταν οι άλλοι βρίσκονται στον κόσμο τους...μακάρι να σε ήξερα παλού μου, μακάρι να ήμουν κοντά σου τότε που χρειαζόσουνα έναν άνθρωπο να σου κρατά το χέρι!!!! πάλι καλά που γνωριστήκαμε έστω και αργά...μπορεί να πέρασε η μπόρα αλλά έχουμε πάντα την ανάγκη της αγάπης...κι εμείς όλοι σε αγαπάμε!!! keep walking palou, είσαι οδηγός!!!!

Λούσυ είπε...

Έχω κι εγώ μια καρδιά όπως όλοι, πίσω απ τ αριστερό στήθος και σήμερα την κάνατε να χτυσπήσει δυνατά Σας ευχαριστώ πολύ όλους...

✿ margarita είπε...

Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας γευόμαστε διάφορες δοκιμασίες παλού μου,κάποιες απ'αυτές είναι πολύ σκληρές,εκεί είναι που καλούμαστε να δείξουμε την δύναμή μας, την δύναμη της ψυχής μας..και η δική σου είναι πολύ μεγάλη αυτή η δύναμη..

Δεν έχω λόγια..

Να είσαι πάντα καλά περιτριγυρισμένη απο αγάπη και μόνο χαρές απο δώ και πέρα κοπέλα μου!!


Καλό βράδυ :)

Ιάσιος είπε...

Καλησπέρα palou

λίγοι έχουν το θάρρος να ξεγυμνώσουν τη ψυχή και το κορμί τους μπροστά στα ξένα μάτια, έστω και φανταστικά.

Μπράβο σου.

Είναι μια μικρή απόδειξη ότι ανήκεις στην εκλεκτή ομάδα των Πολεμιστών.

Η αλήθεια είναι σκληρή, επώδυνη και ανελέητη. Δεν παύει όμως να είναι Αλήθεια. Ο Πολεμιστής έχει καθήκον να την γνωρίσει, αναγνωρίσει, γίνει φίλος της, να την προστατέψει με τη ζωή του και να γίνει τελικά ένα με αυτήν. όποια κι αν είναι και σε ότι αφορά, ειδικά αν αφορά το είναι μας.

Κλάμα, ναι. Είναι η αποφόρτιση από την ένταση. Δεν είναι αδυναμία.

Στεναχώρια, Αγωνία, Άγχος, Μεμψιμοιρία, Παράδοση, ΟΧΙ. Δεν είναι για σένα, δεν είναι για μας. Δεν ταιριάζουν σε ένα Πολεμιστή. Είναι χαρακτηριστικά του αδύναμου, του κακομοίρη, του γρουσούζη, του αδαούς, του ανίκανου, του άχρηστου και του άσχημου.

Στη ζωή παίζουν όλα τα χαρτιά της τράπουλας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο κι ας μην ξέρουμε το λόγο ή το σκοπό για τον οποίο κάτι συνέβη.

Εγκαρτέρηση, εγρήγορση, υπομονή και επιμονή είναι τα εργαλεία σου για να επιβιώσεις σε αυτή τη ζωή και τις επόμενες.

Δεν έχει γιατί. Έτσι είναι. Κανένας δεν είπε ότι ο δρόμος της ζωής είναι εύκολος.
Πορεύσου τον με σύνεση και θα βιώνεις το Θαύμα της Ζωής κάθε μέρα.

Με εκτίμηση και απεριόριστο θαυμασμό προς μία αληθινή Πολεμίστρια.

Ιάσιος

Giousurum είπε...

Den xaro ti itan poio dyskolo...
to na kathiseis apenanti sron kathrepti ή na mas diigitheis???
Opos kai na exei mono esy xereis kai emeis den exei simasia na mathoume...
Kalo vrady...

fotini είπε...

σε αυτη σου την αναρτηση αποφάσισα να μην διαβάσω τα σχόλια...ήταν δική σου η μάχη κ την κέρδισες χωρίς να χρωστάς σε κανένα. χωρίς κανένα κοντά σου. εν μέρει..
η σκέψη της κορούλας σου...η υπαρξη της κ μόνο ήταν ο λόγος για να αγωνιστείς όσο πιο σκληρά κ να κερδίσεις αυτό το χαμόγελο με το οποίο σε γνωρισα. ήξερες πως κάποιος σε περιμένει, πως σε κάποιον χρωστας το χαμόγελο. σε κάποιον που δεν θα σε προδωσει. στο παιδί σου....
να είστε γερες κορίτσι μου κ οι δυο κ να μην χρειαστέι να δώσεις πια άλλες μάχες.

Masterpcm είπε...

Μια μόνο λέξη, ΜΠΡΑΒΟ !
Είναι το λιγότερο που σου αξίζει, δεν μπορώ να σου πώ ότι κατανοώ το τι πέρασες ή τι περνάς, μπορώ μόνο να σε θαυμάσω..

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Καλησπέρα Λούση ! Τελικά οι πιο πολλοί , έχουμε περπατήσει στο τεντωμένο σχοινί ! Έχουμε συνομιλήσει με τον θάνατο ! Είμαστε τυχεροί - ναι τυχεροί - που έχουμε επιβιώσει ! Άλλοι έχουν το θάρρος και το θυμούνται , όπως εσύ , και άλλοι το κρύβουν βαθιά μες στην ψυχή ! Και δεν πρόκειται ν ' αλλάξουμε , τουλάχιστον οι πολλοί, πάλι η καθημερινότητα θα μας απασχολεί ! Ωραία λόγια να πω ? αφού ξανά θα αγχωθώ ! (δεν φθάνουν τα ευρώ για φροντ.,για θέρμανση, για...για...κλπ). Με άγγιξες δασκάλα με την ανάρτηση αυτή και σε καληνυχτίζω με φιλί ! NA EIΣAI KΑΛΑ ΛΟΥΣΗ ! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ !

Λούσυ είπε...

Μου δίνεται δύναμη να συνεχίσω να ζω! Για αντάλλαγμα σας χαρίζω τις εμπειρίες μου, τη δική μου ματιά στη ζωή...

elf είπε...

Κάθε φορά που αποφασίζω πως πρέπει να ωριμάσω επιτέλους (36 έτσι;) και να ψηλαφώ το στήθος μου όπως λένε όλοι οι γιατροί όλη την ώρα - κάθε φορά, λοιπόν, διαπιστώνω πως κλέβω. Το κάνω επιφανειακά, τσαπατσούλικα, βιαστικά. Γιατί φοβάμαι, τρέμω τη στιγμή που θα πιάσω κάτι χωρίς να ξέρω τι είναι. Αφήνω την ευθύνη στον γυναικολόγο μου που βλέπω μια φορά το χρόνο. Κι αν έρθει η συζήτηση με φίλες θα πω: "α, να την κάνεις τη ψηλάφιση, είναι πολύ βασικό, όλες μας πρέπει μπλα μπλα μπλα..."
Ο φόβος, πόσο δίκιο έχεις, για μένα ο φόβος του ενδεχόμενου, δεν τολμώ ούτε να φανταστώ πόσο ισοπεδωτικός θα είναι ο φόβος του τετελεσμένου.
Νιώθω πολύ τυχερή που σε γνώρισα έστω κι έτσι, μέσα από ένα avatar και τις λέξεις. Και σε ζηλεύω. Που όλο αυτό προσπαθείς να το κάνεις δύναμη και ζωή και χαμόγελο. Εγώ θα είχα διαλυθεί ολοσδιόλου.
Εύχομαι να έχει περάσει πια, να είσαι καλά και σωματικά, εύχομαι από δω και μπρος να έχεις μόνο λόγους για να γελάς. Και να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου, Λούσυ μου.

Λούσυ είπε...

elf σε ευχαριστώ πολύ... Ο φόβος πράγματι επισκιάζει τα πάντα, το παρήγορο είναι ότι περισσότερο οι σκέψεις μας είναι αυτές που μας οδηγουν στο φόβο παρά τα ίδια τα γεγονότα... Μας συμβαίνει κάτι κακό μία φορά και φοβόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας...ΟΧΙ ας μην το επιτρέπουμε αυτό, μία φορά θα πεθάνουμε δε θα πεθαίνουμε κάθε μέρα..

Tasos είπε...

Είναι απίστευτο!Μερικές φορές στεναχωριόμαστε για πολύ χαζά πράγματα και δεν σκεφτόμαστε το τι μπορεί να συμβαίνει γύρω μας ή το τι μπορεί να συμβεί σε εμάς στο μέλλον. Πολλοί πιστεύουν πως ποτέ κάτι άσχημο δεν θα χτυπήσει την πόρτα τους, μα γελιούνται!
Πραγματικά, ο τίτλος του blog σου θα πρέπει να αλλάξει σε μαθήματα ζωής. Γιατί αυτό είναι κάθε σου ανάρτηση...

Μαρια Νικολαου είπε...

O αγώνας ποτέ δεν σταματά..

Kwlogria είπε...

Τα σέβη μου μεγαλειοτάτη. Είσαι μια εξαιρετική δυναμική θεά που θέλω πολύ να φιλήσω! Μπράβο σου με όλη τη σημασία της λέξης! Να είσαι καλά και πολύ ευτυχισμένη κοριτσάρα μου!! Μπράβο σου, μπράβο σου, μπράβο σου!!!
:)))))))))))))))))))))))))))))))))

Λούσυ είπε...

@tasos Μ. Νικολάου Kwlogria

Nα στε καλά πέρνω δύναμη από τα λόγια σας να συνεχίσω αυτήν την αέναη μάχη...