Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Η ζωή είναι απρόβλεπτη...

Διάβασα στο blog της Nelli το χρονικό ενός ατυχήματος και πραγματικά συγκινήθηκα και θυμήθηκα κι εγώ τη δική μου εμπειρία… Ξέρετε μέχρι να σου συμβεί δε πιστεύεις ποτέ ότι το επόμενο «θύμα», θα είσαι εσύ. Έχετε ιδέα τι σημαίνει ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ; Καλύτερα όχι και ακόμα καλύτερα να μη μάθετε ποτέ τι σημαίνει τραυματίας….
Αρκεί μια στιγμή για να αλλάξουν ΟΛΑ, μια τόσο δα στιγμούλα…. Η αίσθηση είναι κρύα, παγωμένος βγαίνεις έξω από το σώμα σου και παρακολουθείς τα τεκταινόμενα ή τουλάχιστον εγώ αντέδρασα έτσι.
Το 1991 είχα ένα σοβαρό τροχαίο με αυτοκίνητο, ως συνοδηγός. Το αυτοκίνητο παρέκκλινε της πορείας του, σε ένα επαρχιακό δρόμο της Δράμας, όπου είχα πάει για διακοπές και οδηγός ήταν ο άντρας της αδελφής μου. Έχασα τις αισθήσεις μου, ενώ τις ανάκτησα όταν ο γαμπρός μου με τράβαγε έξω από το διαλυμένο αυτοκίνητο, το οποίο είχε σφηνωθεί σε κάτι χωράφια.
Σκοτεινά θεοσκότεινα 3 η ώρα τα ξημερώματα… Γυρνάω και βλέπω το διαλυμένο αυτοκίνητο, ησυχία νεκρική σιγή, δεν ήξερα ακριβώς αν είχα γλιτώσει. Ο γαμπρός μου (ο οποίος δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά), έφυγε για βοήθεια και οι σκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Κοιτώ τα χέρια μου δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, μου’ κανε εντύπωση δεν είχε σπάσει ούτε νύχι… Τότε τι ακριβώς είχα πάθει; Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήμουν πεσμένη στο κρύο χώμα.
Προσπαθώ να σηκωθώ και δεν τα καταφέρνω «έσπασα το πόδι μου» σκέφτηκα… Είχε ένα φεγγάρι σαν κι αυτό το χθεσινό, που φώτιζε σαν αδιάκριτος προβολέας, κοιτάζω τα πόδια μου …. Ω Θεε μου!!! το αίμα έτρεχε από τους αστράγαλους και τα πόδια κρεμόντουσαν παραδομένα στην απίστευτη ατυχία… Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν εκεί, δεν ξανακοίταξα τα πόδια μου και για την ακρίβεια μπόρεσα να τα αντικρίσω ύστερα από 2 χρόνια!
Δεν αισθάνθηκα ακριβώς φόβο, αλλά δέος μπροστά στην υπερβατική αυτή πραγματικότητα… Ήμουν 25 χρονών τότε και έφτασε μια στιγμούλα για να συνειδητοποιήσω ότι όλα χάθηκαν και τίποτα δεν θα ναι όπως παλιά… Πράγματι ακολούθησαν 2 επώδυνα χρόνια σε αναπηρικό καρότσι. Κοίταζα τους ανθρώπους στους αστράγαλους, ονειρευόμουν ότι περπατάω, ότι τρέχω σαν ανέμελο παιδάκι…. Είχα όμως υπομονή να περιμένω την ημέρα που θα σηκωθώ ΟΡΘΙΑ.
Η μέρα αυτή ήρθε!!!! Και τότε ένιωσα να γκρεμίζεται η νεανική μου αθωότητα, τότε απογοητεύτηκα περισσότερο γιατί κατάλαβα πως ότι πέρασε, πέρασε ανεπιστρεπτί… Έκανα μισή ώρα να διανύσω πολύ μικρές αποστάσεις (μπάνιο – κουζίνα), για πάρα - πάρα πολύ καιρό πίστευα πως η ζωή μου καταστράφηκε. ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑ κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ ως τότε, το αποδέχτηκα σαν αναπηρία και με αυτό πορεύομαι ως τώρα.
Σήμερα μπορώ και περπατάω χωρίς κάποιος να καταλαβαίνει το πρόβλημά μου και αυτό με διατηρεί πραγματικά ήρεμη. Ωστόσο οι αντοχές είναι μηδαμινές, κουράζομαι εύκολα και μέχρι πολύ πρόσφατα 4-5 χρόνια πίστευα ότι αυτό είναι ότι χειρότερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Όταν η κορούλα μου περπάτησε την εκπαίδευσα να μην απομακρύνεται και δυστυχώς ήμουν πολύ αυστηρή σε αυτό… γιατί δεν μπορώ πλέον να τρέξω.
Γρήγορα κατέληξα στο συμπέρασμα καλύτερα πόδια που πονάνε παρά καθόλου πόδια…Πολύ γρήγορα η ζωή ήρθε να μου υπενθυμίσει ότι είναι απρόβλεπτη και δεν πρέπει να νομίζεις ότι τέλειωσαν όλα πριν πραγματικά τελειώσουν… Ο πόνος που πια έχει γίνει καθημερινότητα στη ζωή μου δεν ήταν το φοβερότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου τύχει, ακολούθησαν πολύ χειρότερα….
Πάντα όμως νιώθω σαν εκείνο το μικρό κορίτσι που τρέχοντας έπαιρνε σβάρνα τα κάγκελα των αυλών με τα δάχτυλα του χεριού…

11 σχόλια:

nellinezi είπε...

σου το λέω κι από εδώ κοπέλα μου....να σαι πάντα καλά και δυνατή όπως τώρα...σου το εύχομαι ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ...

είσαι δυνατή κοπέλα και φαίνεται. ναι , η ζωή είναι απρόβλεπτη...
ΜΗ ΜΑΣΑΣ ΟΜΩΣ ΠΑΛΟΥ! ΜΗ ΜΑΣΑΣ! ΚΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΗΣΕΙΣ, ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!

με συγκίνησες, με διέλυσες...

~ΕΚAΤΗ~ ...φως και παλι φως η ψυχη που μαχεται... είπε...

ΠΑΛΟΥ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΚΑΙ ΟΡΘΙΑ!!!!!!!ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!!!!ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΑ!!!!!!ΣΕ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ ΜΗΝ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ!!!!!!!ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΝΕΛΛΗ!!!!!!!

fotini είπε...

να σου πω την αλήθεια δεν έχω ευτυχως μια παρομοια εμπειρία.. έχει ομως μια φίλη. την γνώρισα στο καροτσάκι πριν τέσσερα περίπου χρόνια. ήταν ήδη 2 χρόνια που ήταν σε αυτή την κατάσταση κ είχε ήδη πάνω απο πέντε χειρουργία στα πόδια. τώρα πια κάνει τα πρώτα δειλά της βήματα.είναι ένα "κακό" λαχείο. ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να τυχαίνουν τέτοια "συμβάντα" στις ζωές των ανθρώπων. αυτό όμως που κρατώ απο το κείμενο σου είναι ότι καμαρώνεις την κορούλα σου να μεγαλώνει κ αυτό σημαίνει πολλά. καταρχήν είσαι νικητρια..

✿ margarita είπε...

"Γρήγορα κατέληξα στο συμπέρασμα καλύτερα πόδια που πονάνε παρά καθόλου πόδια…"

Τι να πω..δεν έχω λόγια!!Δυστυχώς η ζωή έχει και τα άσχημα,και κεί φαίνεται παλού η δύναμή μας..και συ έδειξες ότι είσαι πολυ δυνατή!!!

Να είσαι πάντα καλά..μπορεί τα πόδια σου να μην έχουν "φτερά"έχει όμως η ψυχή σου!!

....τι με εκανες βρε βραδιάτικα?
πολλά φιλιά!!!!!

ego είπε...

Αχ βρε palou
Σκορπάς απλόχερα μαθήματα ζωής.
Λες πως:
''Πάντα όμως νιώθω σαν εκείνο το μικρό κορίτσι που τρέχοντας έπαιρνε σβάρνα τα κάγκελα των αυλών με τα δάχτυλα του χεριού…''και αυτό ειναι πολύ σημαντικό.
Υ.Γ. Μπορεί αστειευόμενη να λες πως είσαι η δασκάλα μου αλλά εγώ είμαι στ΄αλήθεια μαθητής σου. Κάθε ανάρτηση που μας χαρίζεις είναι και ένα μάθημα γεμάτο σκέψεις,συναισθήματα και πραγματικότητες.
Φιλιά

Aνεμος είπε...

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ

jacki είπε...

Κοπέλα μου καλή. Πόση δύναμη κρύβεις στην ψυχή σου. Υποκλίνομαι και είναι πολύ λίγο σε αυτό που μόλις αντίκρισα. Υπομονή τεράστια. Σε αυτούς που έχουν δύναμη έρχονται τα δύσκολα.
Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

παλου καλημερα διαβασα το συμβαν σου και θυμηθηκα και εγω ενα δικο μου γεγονοσ που συνεβη πριν απο 15 χρονια εκτοτε δεν αμφισβητησα ποτε ξανα τη δυναμη του ανωτερου οντος που λεγεται θεος θελω να πιστευω πως και εσυ κανεις το ιδιο. σου ευχομαι πολυ δυναμη και οθεος μαζι σου..

Μικρός ήρωας είπε...

Είσαι μια ηρωΐδα!!!!

Λούσυ είπε...

@Μικρός ήρωας:
Μικρή μου ηρωίδα εσύ ξέρεις καλύτερα τι σημαινει ηρωισμός...

Kατερινιώ Αυτουνάκη είπε...

O πατερας μου απο παιδι μου ελεγε ένα πραγμα...:"Οπου βουλεται ΘΕΟΣ νικαται φυσεως ταξης.."Συνεχισε να πολεμας.. Με συγκλονισε η περιγραφη σου και υποκλινομαι στη δυναμη της ψυχής σου...Τα καλυτερα σου ευχομαι γλυκια μου αγνωστη, μεσα απο την καρδια μου..