Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Η γιαγιά...

Φαντάζομαι ότι λίγο πολύ όλοι έχουμε γιαγιά… Ξέρουμε πόσο σημειολογική είναι η παρουσία αυτού του προσώπου στις ζωές μας.
Εγώ είχα την «τύχη» να ζήσω μαζί της για τρία χρόνια, μεταξύ 14 και 17 χρονών. Κουβαληθήκαμε στο σπίτι της με την υπόσχεση ότι θα μείνουμε ένα καλοκαίρι και τελικά περάσαμε τρία ολόκληρα χρόνια!!! Μου είναι πραγματικά δύσκολο να σκιαγραφήσω τη ζωή μου εκείνο το διάστημα. Το να αποχωρίζεσαι τους γονείς σου είναι σκληρό έτσι κι αλλιώς σε αυτές τις ηλικίες, πόσο μάλλον να περιθάλπεσαι από μια γυναίκα 62 χρονών τότε, προικισμένη με σκληρότητα άνευ προηγουμένου.
Έτσι κι αλλιώς εγώ και η αδερφή μου ήμασταν πολύ ταλαιπωρημένες έως τότε και η συνέχεια φάνταζε λογική στο μυαλό μας. Μέχρι και τώρα δεν έχω συναντήσει πιο ευρηματικό άνθρωπο στα καψόνια, πράγμα που το γνωρίζαμε και γι αυτό την αποφεύγαμε, τα καλοκαίρια ή τα Σαββατοκύριακα…
Είχα πιστέψει πια ότι θα μείνουμε εκεί για πάντα και με αυτήν την ψυχολογία την αντιμετώπιζα. Προσπαθούσα να τη συναντήσω, να την ψυχολογήσω και ήταν αδύνατο να τη βρω…
Ζούσαμε σε ένα πολύ πολύ μικρό δυάρι, στην κουζινούλα είχε ένα μικρό ντιβάνι που κοιμόταν η αδερφή μου, και στο ένα δωμάτιο κοιμόμουν έγω σε ένα σπασμένο καναπέ (50 πόντους φάρδος), πιο δίπλα ήταν το κρεβάτι της γιαγιάς και παραπέρα η κούνια του νεογέννητου αδερφού μας. Μεταξύ κούνιας και κρεβατιού υπήρχε ένα κομοδίνο που πάντα φιλοξενούσε ένα αναμμένο τσιγάρο που ντουμάνιαζε όλο το δωμάτιο και προκαλούσε δυσφορία σε όλους, αλλά και στο μωράκι…
Η γιαγιά μόλις είχε πάρει τη σύνταξή της και βρέθηκε με τρία παιδιά, που δίχως άλλο τ’ αγαπούσε, πολύ περισσότερο όμως αγαπούσε τον εαυτό της. Η σκληρή οικονομία ήταν ο πρώτος όρος που τέθηκε προκειμένου να ζήσουμε αρμονικά. Η ευρηματικότητα αυτής της γυναίκας ήταν απίστευτη… Κατήργησε το θερμοσίφωνο, η μπανιέρα άδειαζε μία φορά την εβδομάδα για να κάνουμε μπάνιο, τις υπόλοιπες ήταν γεμάτη με βρομόνερα από το πληντύριο ρούχων και με κουβά ρίχναμε νερό στην τουαλέτα. Η λάμπα του μπάνιου καταργήθηκε πολύ γρήγορα και τη θέση της πήρε ένα κερί και το χαρτί υγείας έδωσε τη θέση του σε εφημερίδες. Όταν ήμασταν σε δύσκολες μέρες μας επέτρεπε να βράσουμε λίγο νερό στην κατσαρόλα και φορούσαμε ότι φορούσε κι αυτή πριν 40 χρόνια. Εκείνες οι μέρες ήταν εφιαλτικές, πλέναμε συνεχώς πανιά και εκείνη τρελαινόταν από τη φοβερή σπατάλη νερού και απορρυπαντικού. Πολύ γρήγορα αποκτήσαμε προβλήματα και αναγκάστηκε να βάλει χαρτί υγείας μοιρασμένο σε κομμάτια, για να ξέρουμε πόσο θα χρησιμοποιούμε κάθε φορά, σε αντίθετη περίπτωση είχαμε υστερίες…
Μια μέρα μας ανακοίνωσε ότι δεν έχει χρήματα να μας ταΐζει και ότι μας έγραψε στο ΠΙΚΠΑ. Κάθε μεσημέρι σχολούσαμε από το σχολείο και πηγαίναμε στο ΠΙΚΠΑ για φαγητό, εκεί συναντήσαμε συμμαθητές μας που δε γνωρίζαμε ότι ήταν ορφανοί, άρρωστα παιδιά, φτώχεια, μιζέρια…
Ωστόσο δε σταματούσα να ονειρεύομαι ποτέ!!! Ήμουν πολύ καλή αθλήτρια της ενόργανης τότε και συμμετείχα σε αγώνες τοπικούς, μαζεύοντας ασήμαντα μετάλλια. Δεν άργησε πολύ να την ενοχλεί το γεγονός ότι πήγαινα στις προπονήσεις, όμως δεν μπορούσε να με σταματήσει διότι κάθε φορά που προσπαθούσε να με εμποδίσει δέχονταν πιέσεις από τους προπονητές. Η γιαγιά όμως ήταν ανεπανάληπτη, ως συνταξιούχος νοσοκόμα γνώριζε πολλούς γιατρούς, κάποιος από αυτούς «διέγνωσε» πρόβλημα στα νεφρά, η γυμναστική έπρεπε να κοπεί άμεσα. Αργότερα όταν έμεινα έγκυος υποβλήθηκα σε εξετάσεις, διότι επέμενα ότι έχω πρόβλημα στα νεφρά και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι και αυτό ήταν άλλη μια ραδιουργία της γιαγιάς.
Η γιαγιά στην προηγούμενή της ζωή πρέπει να ήταν η μάνα του Χιτλερ, το σπίτι ήταν πραγματικό στρατόπεδο Άουσβιτς. Το ένα από τα δύο δωμάτια του σπιτιού ήταν πάντα κλειδωμένο και ο χώρος που κινούμασταν 3 άτομα κι ένα μωράκι που αργότερα περπάτησε, ήταν δεν ήταν, 25 τετραγωνικά. Το κλειδωμένο δωμάτιο είχε μέσα τα πολύτιμα πράγματα της γιαγιάς, το τηλέφωνο, φρούτα και γλυκίσματα, την κιθάρα της αδερφής μου και το δικό μου αρμόνιο. Το δωμάτιο αυτό άνοιγε μόνο τα Χριστούγεννα… Στολίζαμε ένα μικρό δεντράκι με 3-4 μπαλίτσες και φωτάκια… και ταξιδεύαμε κοιτώντας τα, πέρναμε και το μωρό μαζί μας και του τραγουδούσαμε τα κάλαντα. Το μωράκι είχε μπερδευτεί νόμιζε ότι εγώ είμαι η μάνα του, είχε υστερία μαζί μου, γιατί εγώ το φρόντιζα όσο μπορούσα. Το άλλαζα κρυφά πάνες γιατί η γιαγιά φρίκαρε όταν κάναμε οτιδήποτε είχε μέσα την έννοια της κατανάλωσης, το έπλενα με κανένα κατσαρολάκι όταν έλειπε και του κανα απίστευτα παιχνίδια, τα οποία θυμάται μέχρι τώρα που είναι 28 χρονών άντρας !!!!
Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς έδινε λίγα χρήματα στο διευθυντή του σχολείου για τετράδια, μολύβια κλπ και μας ανάγκαζε κάθε φορά που χρειαζόμασταν κάτι να το ζητάμε από αυτόν. Αυτό μας διέλυε τον εγωισμό και πάρα πολλές φορές προσπαθούσαμε να βρούμε άλλη λύση στο πρόβλημά μας.
Οι απαιτήσεις της δεν είχαν όρια και ήταν απρόβλεπτη στις αντιδράσεις της. Όταν ο αδερφούλης μας περπάτησε, κάθε φορά που έπεφτε μας χρέωνε έλλειψη προσοχής. Κάποτε αντέδρασα, φώναξα, είπα «μα είναι 1,5 χρονών, είναι δυνατόν να μην πέσει;», η αντίδραση ήταν ακαριαία, η γιαγιά έκοβε ψωμί και εκείνο το μαχαίρι μου το κάρφωσε στο γόνατο. Έφυγα αλαφιασμένη από το σπίτι, την μαχαιριά δεν την καταλαβαίνεις λένε, έτσι ακριβώς, δεν κατάλαβα τίποτα. Στο δρόμο έτρεχε το αίμα από το μπατζάκι μου, γύρισα σπίτι και εκείνη ψύχραιμη μου είπε «για να με θυμάσαι πάντα». Το σημάδι υπάρχει στο γόνατό μου, αλλά πιστέψτε με, είχα χίλιους άλλους λόγους να τη θυμάμαι…
Τα χρόνια πέρασαν και κάποτε ήρθε η ώρα να φύγουμε για την περιβόητη Αθήνα!!! Μας έβαλε στο τραίνο μαζί με τα λίγα μπογαλάκια μας και την κιθάρα στο χέρι. Η Αθήνα δεν είχε ανάγκη από άλλα δύο ταλαιπωρημένα πλάσματα και τα συναισθήματά μας ήταν ανάμεικτα. Λυπόμασταν που αφήναμε τον τόπο μας και χαιρόμασταν που αποχαιρετούσαμε αυτή τη γυναίκα. Το τραίνο ξεκίνησε εκείνη καθόταν στην αποβάθρα, έκλαιγε φώναζε δυνατά ότι χάνει τα παιδιά της και μας χαιρετούσε δακρυσμένη… Θύμωσα τόσο πολύ… Τα δάκρυά της με σκότωσαν χειρότερα από τη μαχαιριά της και είναι ίσως και το μοναδικό πράγμα που δεν της έχω συγχωρήσει…

8 σχόλια:

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Άχ ρε ΠΑΛΟΥ ! Έχεις ένα τρόπο,πάντα να με συγκινείς !ΥΠΕΡΟΧΗ ΓΙΑΓΙΑ ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ! Όποιος έχει νιώσει τα συναισθήματα αυτά,είναι ο κερδισμένος στην ζωή ! Ευτύχησα να έχω γιαγιά , μέχρι πρόσφατα ! 97 η γιαγιά και με τα λογικά,της !'Κοπέλα μου' την αποκαλούσα ! Τί μου θυμίζεις ΠΑΛΟΥ ! Τί μου θυμίζεις ! ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΕΚΤΙΜΩ !

✿ margarita είπε...

Παλού δεν ξέρω τι να σου γράψω...έχω διαφορετκή εικόνα και απο τις δύο γιαγιάδες μου...γλυκύτατες τρυφερές αξιαγάπητες!!!Ειδικά η μία είχε 29 εγγόνια με μένα και όλοι έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις απο την γλυκειά μας Ζανέτ η Τζένη..πάντα την φωνάζαμε με το μικρό της.Πολλά καλοκαίρια διακοπές στη γιαγιά κι όχι μόνο εγώ,μαζευόμασταν ουου!!!και ήταν υπέροχα"γιαγιάδικα"όπως έλεγα πολύ συχνά εγω.Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που έφυγε από κοντά μας..απο την προηγούμενη μέρα όλοι μαζεμένοι,περιμέναμε το...τέλος.Κάποια στιγμή ζήτησε τα παιδιά της,εμείς οι άλλοι κοιτάζαμε απ'την πόρτα"αγάπες μου φεύγω!"τους είπε..η τελευταία της κουβέντα!!

Η δική σου η γιαγιά...δεν ξέρω!!Και αλήθεια παλού οι γονείς που ήταν?Ξέρανε πως πέρναγαν τα παιδιά τους?με έχεις προβληματίσει και ψυχοπλακώσει ταυτόχρονα!!!!

Καλό απόγευμα παλού..φιλιά

ego είπε...

...........γνώρισα μια γιαγιά και κανένα παππού. Αυτό με βασάνιζε πολύ και μπορώ να πω ακόμα έρχεται στη σκέψη μου συχνά. Γιατί να μη γνωρίσω παππού; Η γιαγιά μου , μια βασανισμένη γυναίκα μου έχει αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Ανάθρεψε μόνη της 4 κόρες και χωρίς να το θέλει ίσως , τα έκανε θάλασσα στο τέλος. Ακόμα πληρώνουμε τις αποφάσεις της...σαν γιαγιά πάντως δε μου έχει αφήσει την εικόνα της γιαγιάς που λέει παραμύθια στα εγγόνια της στο τζάκι!
Τώρα, η δική σου γιαγια βρε palou....ήταν μόνη της φαντάζομαι, γονείς δεν υπήρχαν.....αλλά εντάξει οι κανόνες οικονομίας, μαχαιριά όμως; Και τα δάκρυά της...από που προήλθαν άραγε;
Α ρε palou, γιατί δε γράφεις ένα βιβλίο; Ο τρόπος που εκφράζεσαι μου αρέσει πάρα πολύ....

Aνεμος είπε...

αν και ανήρ αν πώ ότι δεν συγκινήθηκα θα είμε ψέυτης
και οι δυο γιαγιάδες μου έχουν πεθάνει

NISPELL είπε...

Η Γιαγια,σας.
Τερατα Κακια Ψυχη,Δυναμη .
Ωφειλης στον Εαυτον σου Και στα Αδελφια σου,Καποτε να Γραψεις Ολα Αυτα σε Βιβλιο Ημερολογιο,με Σκωπτικο Υφος,Δυναμη Ψυχης σου σου Επιτρεπη να Γελας Κυττας στο Μελον με Χρωμα,Με Αγαπη Θαυμασμο,Θα ηθελα μια μερα, Διαβασω το Βιβλιο σου Υποκλινιμαι στην Δυναμη Ψυχης σου Λ.Π.
Nispell

ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ είπε...

δεν γνώρισα ποτέ γιαγιά και παππού μόνο τον έναν μέχρι τα εφτά μου....ήταν καλός και μ'έστελνε στο μπακαλάκι με μία δραχμή να του γεμίσω ούζο το άδειο μπουκάλι της πορτοκαλάδας ΗΒΗ. Διωγμένος από την Πόλη στα 67 του ήταν χαμένος και δεν άντεξε μια νέα πατρίδα. Δεν ξέρω τί γιαγιά θα γίνω (κι αν θα προλάβω) Θα θυμάμαι όμως Παλού τις ανάγκες σου σαν παιδί.....αυτά που έγραψες είναι μαθήματα ζωής!!!!

~ΕΚAΤΗ~ ...φως και παλι φως η ψυχη που μαχεται... είπε...

ΑΧ ΤΙ ΝΑ ΠΩ;;;ΚΙ ΕΜΕΝΑ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ.......ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ......ΕΧΩ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ......ΠΑΝΤΑ ΟΜΟΡΦΕΣ....ΚΑΙ ΖΩΗ ΝΑ'ΧΕΙ 70 ΧΡΟΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ,ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΜΑΣ ΣΕ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ..........

Ανώνυμος είπε...

κάποιοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πως να εκφράσουν την αγάπη τους. κάποιος τους δίδαξε στη σκληρότητα κ με το χάδι .. φαλτσάρουν... τί να σου πω. έχεις την οπτική του παιδιού στη μνήμη σου. αναμφίβολα η γιαγιά ως συμπερίφορά ήταν απαράδεκτη.. όμως δεν ξέρεις τί μπορεί να της σφυρηλάτησε έτσι την ψυχη... βασανισμένη ψυχή πρέπει να ήταν κ κεινη... σίγουρα στερημένη απο αγάπη...