O Δάσκαλός μου

Καβάλα 1975
Θυμάμαι εκείνη την εποχή το σχολείο μόλις είχε σταματήσει να λειτουργεί Σάββατο, η ποδιά και το άσπρο γιακαδάκι καταργήθηκαν κάποια χρόνια μετά , ενώ το ξύλο ήταν καθημερινή κατάσταση στο σχολείο, ομαδικό (χάρακας) ή ατομικό (χαστούκι, τράβηγμα αυτιών, κλπ).Κάτω από αυτές τις συνθήκες εκείνα τα περίεργα χρόνια της πτώσης της χούντας, νιώθαμε κι εμείς ότι βρισκόμαστε εν όψει αλλαγών.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα του Αγιασμού (5η Δημοτικού), άλλαξα σχολείο και είχα άγχος. Πάντα μ’ έπιανε δέος με τα σχολικά κτίρια, το συγκεκριμένο είχε μεγάλα τεράστια παράθυρα, ενώ στην κύρια είσοδο είχε μαρμάρινα κεφαλόσκαλα που οδηγούσαν στην αυλή του σχολείου. Στα μάτια μου τότε φάνταζε επιβλητικό!
Τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν παρέες- παρέες κι ενώ προσπαθούσα να εγκλιματιστώ παρατήρησα ένα ψηλό κύριο να κατεβαίνει τη μαρμάρινη σκάλα, με πρασινογάλαζα μάτια και τον παρακολουθούσα συνεπαρμένη. Κάπου άκουσα τα παιδιά να λένε ότι είναι ο κύριος της Πέμπτης.
Από τότε ξεκίνησε μια πανέμορφη ιστορία που κράτησε δύο χρόνια. Μέσα στις επόμενες τρεις βδομάδες ο δάσκαλος αυτός είχε καταλάβει πόσο ανάγκη είχα να με προσέξει. Ήταν ευαίσθητος τρυφερός, ενώ στις ομαδικές τιμωρίες ίσα που μου χάιδευε το χέρι…
Ένα πρωινό άργησα την πρώτη ώρα, όταν έφτασα χτύπησα την πόρτα και εκείνος με κάλεσε στην έδρα, που έπρεπε να ανέβεις ένα τεράστιο βάθρο για να την πλησιάσεις. Με ρώτησε αν έφαγα (ήμουν μόλις 25) κιλά και του απάντησα θετικά, πολύ γρήγορα μ’ έστειλε στο σπίτι μου να φάω κι εγώ στάθηκα σ’ ένα παγκάκι έξω απ’ το σχολείο και ύστερα από μισή ώρα γύρισα δήθεν φαγωμένη.
Δεν είπε τίποτα, όμως ένιωθα ότι η κοιλιά μου είναι διαφανής και φαίνεται το φοβερό μου ψέμα. Στο διάλειμμα με κάλεσε στο γραφείο του, με ρώτησε τι συμβαίνει γιατί είμαι τόσο αδύνατη, τι έφαγα χθες κλπ. Δεν πήρε καμία αληθινή απάντηση και για την ώρα ένιωσα να εκτίθεμαι. Δεν με ξαναρώτησε ποτέ τίποτα, κάθε πρωί με φώναζε στο γραφείο του και μου’δινε μουρουνέλαιο, με παρακολουθούσε στενά, ενώ τώρα πιστεύω (τότε δεν το φανταζόμουν) ότι είχε καταλάβει πολύ περισσότερα από αυτά που έδειχνε.
Τα χρόνια έμοιαζαν Κατοχικά για μένα, όμως δεν είμαι και τόσο μεγάλη για να,χω τέτοιες εμπειρίες. Ήμουν ένα γελαστό παιδί που έτρεχε όλη την ώρα, ιδιαίτερα δημοφιλής, πλακατζού και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε ποια πραγματικότητα ζούσα, μόνο αυτός με «ακτινογραφούσε» καθημερινά.
Τον αγάπησα πραγματικά και του το δειχνα με κάθε τρόπο. Πρώτα απ΄όλα έγινα άριστη μαθήτρια, έκλαιγα κι εγώ μαζί του όταν έκλεινε τα παράθυρα της τάξης και τραγουδούσε «είμαστε δυο, είμαστε τρεις…», η καρδιά μου φτερούγιζε κάθε φορά που δάκρυζε και δεν έχανα ούτε ένα καρέ από αυτήν την εικόνα. Με κοίταζε στα μάτια και με ρωτούσα αν θα τον θυμάμαι πάντα… και εγώ μούδιαζα από συγκίνηση.
Είχα μάθει να πλένω και να σιδερώνω την ποδιά μου, να χτενίζω τα μαλλιά μου με χωρίστρα στην άκρη και να κοτσάρω κι ένα τσιμπιδάκι στις ξανθές μου μπούκλες. Νόμιζα ότι τίποτα δεν προδίδει τη φτώχια μέσα στην οποία ζούσα. Το χειμώνα μούδιαζε η ραχοκοκαλιά μου απ το κρύο, ενώ εκείνη τη χρονιά φορούσα ψηλά μποτάκια, τα οποία είχα λατρέψει, γιατί μπορούσα να τα φοράω χωρίς κάλτσες και να μην το καταλαβαίνει κανείς. Στο σπίτι γυρίζαμε με την αδερφή μου κι ανάβαμε τη σόμπα, πετώντας ένα αναμμένο σπίρτο, τρώγαμε σχεδόν κάθε μέρα γάλα με κομματάκια ψωμί, μερέντα και τόστ που φτιάχναμε με το σίδερο, αφού πρώτα το τυλίγαμε με ένα αλουμινόχαρτο. Όταν για κάποιο λόγο δεν είχαμε να φάμε εγώ είχα εφεύρει ένα κόλπο για να μην πονάει η κοιλιά μου από την πείνα, ξάπλωνα μπρούμυτα στο κρύο πάτωμα και έτσι πέρναγε ο πόνος, κάποιες φορές δεν το άντεχα και έκλαιγα απαρηγόρητη, τότε η αδελφή μου έτρεχε να μου χτυπήσει δύο αυγά με ζάχαρη. Δε θυμάμαι να ψωνίσαμε ποτέ ρούχα, σχολικές τσάντες ή να επισκεφθήκαμε γιατρό!
Όταν το σχολείο διοργάνωνε εκδρομές εγώ πάντα προφασιζόμουν την άρρωστη γιατί ντρεπόμουν να βάλω το σάντουιτς σε μια σακκούλα και πονοκεφάλιαζα να διαλέξω ποιο κουρέλι να φορέσω. Μία από αυτές τις φορές που θα πηγαίναμε εκδρομή ο δάσκαλος ανάγκασε τον οδηγό του πούλμαν να σταματήσει έξω από το σπίτι μου 6 το πρωί. Χτύπησε το κουδούνι και μου είπε «ετοιμάσου, περιμένουμε όλοι να ρθεις στην εκδρομή», μου δωσε το σακίδιό του και πήρε αυτός τη σακκούλα… Αυτή η εκδρομή απαθανατίστηκε σε μια φωτογραφία την οποία πλήρωσε ο ίδιος για να την αποκτήσω.
Κάποτε η μητέρα μου εμφανίστηκε στο σχολείο και ο δάσκαλος έμεινε αποσβολωμένος από την ομορφιά και την άψογη εμφάνισή της… Αμέσως μετά με συμβούλεψε να μη το βάζω κάτω, να πετύχω στη ζωή μου και να τον θυμάμαι πάντα. Από κει και πέρα πλήρωνε πάντα τη στολή μου για τις παρελάσεις, φρόντισε να βάλω γυαλιά γιατί δεν έβλεπα από το ένα μάτι και με έβαζε να τραγουδάω μπροστά σε όλο το σχολείο επαναστατικά τραγούδια (μετά την πτώση της χούντας φυσικά), ενώ αυτός δάκρυζε από χαρά…