Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Κομμωτήρια Nicolas

«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΜΠΕΙΡΗ ΜΑΝΙΚΙΟΥΡΙΣΤ ΑΠΟ ΑΛΥΣΙΔΑ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΩΝ, ΜΙΣΘΟΣ, BONUS, THΛ…..»
Δεν είναι κακή ιδέα σκέφτηκα… για την ακρίβεια σκέφτηκα ότι αν έχω την τύχη να ζήσω θα πρέπει με έναν τρόπο να επιβιώνω.
12/1/200… Σημαντική μέρα… ήταν η μέρα που έκανα την τελευταία χημειοθεραπεία. Αυτή η Τετάρτη δεν ήταν σαν όλες τις άλλες… Κάθομαι διαλυμένη στον καναπέ, το παιδί παίζει στο χαλί και το μάτι μου πέφτει στην αγγελία… Μα! Δεν έχω ιδέα από αυτή τη δουλειά, πώς;
Ξημέρωσε ο Θεός την Πέμπτη, πρωινό και φιλί στο παιδί, εμετούς… Μπαίνω στο μπάνιο… όχι, όχι δεν θα αγχωθώ πόσα μαλλιά θα πέσουν ακόμα ΤΕΛΟΣ! Ντύνομαι, βάφομαι, καπέλο, μπότες και βουρ για την συνέντευξη…

-Έχετε ξαναδουλέψει σε μανικιούρ;
- Πολύ λίγο (ψέμα)
- Θέλετε καφέ;
- Όχι ευχαριστώ (εδώ και 6 μήνες ξερνάω με τους καφέδες)
-Κάτι να σας κεράσουμε…
- (φιρί φιρί το πάει)
- Λοιπόν κατάλαβα…. Δεν έχετε εμπειρία στη δουλειά αυτή. Θέλετε να εκπαιδευτείτε σε ένα κατάστημά μας και στη συνέχεια να δουλέψετε;
-Και βέβαια θα το θελα. Πότε ξεκινάμε;
-Αύριο

Την άλλη μέρα μάζεψα τα κομμάτια μου και πήγα στο Χαλάνδρι. Είχα χρόνο μέσα στο αυτοκίνητο να βαφτώ, να κρύψω τη χλομάδα και τα μαύρα μάτια και να χαπακωθώ για να μπορώ να σταθώ.
Μπαίνω στο κομμωτήριο, μου συστήνουν μια κοπέλα, την οποία θα έπρεπε να παρακολουθώ πώς δουλεύει με τις πελάτισσες, για να μάθω.
10:10 πμ η πρώτη πελάτισσα σκάει μύτη, καλαθάκια, λίμες, μανώ, τραπεζάκια… μπροστά της και δίπλα όρθια εγώ να παρακολουθώ… Να κλέβω την τέχνη που έλεγε και η μάνα μου. Πέρασε μισή ώρα η πελάτισσα με ευχαρίστησε για τον καφέ που της έκανα και μου δωσε 1 ευρώ. Πώ! Έκανα πώς δεν το είδα, δεν το επεξεργάστηκα καθόλου.

11:00 πμ ησυχία στο μαγαζί…Παίρνω μια καρέκλα… κάθομαι, έρχεται η υπεύθυνη του μαγαζιού «Σήκω, εδώ δεν καθόμαστε είναι η τακτική του μαγαζιού, όρθιες ακόμα κι αν δεν έχει δουλειά». Σηκώνομαι, ψάχνω κάπου να ακουμπήσω, το στομάχι δεν έχει συνέλθει, είναι Παρασκευή και εγώ τελείωσα την Τετάρτη, πώς είναι δυνατόν να είχα συνέλθει.

Ώρα 12:00, έχουν έρθει δύο πελάτισσες, εγώ δίπλα παρακολουθώ την «τέχνη», σε κενό αέρος, χωρίς να χω ένα τοίχο έστω να ακουμπήσω. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα, πόσες ώρες είχα καταφέρει να σταθώ όρθια και ακίνητη μετά το ατύχημα; Περίπου 1 ώρα, τώρα είχαν περάσει 2 ώρες, πονούσα…

13:15 φτιάχνω γαλλικό για μια πελάτισσα, αδειάζω τασάκια, σκουπίζω τρίχες και «κλέβω» και την τέχνη… σταθερά όρθια, τα πόδια δεν τα νιώθω πια.
2:30 ακουμπισμένη σ ένα καθρέπτη προσπαθώ να κρύψω το χάλι μου, σε 5 λεπτά διάλειμμα… Βυθίζομαι στην καρέκλα για ένα ολόκληρο τέταρτο! Προσπαθώ να σηκωθώ, κουτσαίνω, προσπαθώ να το κρύψω, η μέντοράς μου το κατάλαβε με πήρε παρακεί, με ρώτησε αν θέλω να κάτσω και με πήγε στη χαλάουα, ένα δωμάτιο- καταφύγιο για να με ξεκουράσει.
Καθίσαμε άλλα 10 λεπτά…Πελάτισσα για μανικιούρ, εγώ δίπλα σταθερά και η ώρα είναι 16:00 μμ. Ρώτησα τι ώρα σχολούσαμε "σε 4 ώρες"… εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι σίγουρα θα λιποθυμούσα, δεν θα μπορούσα να αντέξω τόσο πολύ. Η ώρα είναι 20:15 μμ Εγώ είμαι στο αυτοκίνητό μου, δεν μπορώ να οδηγήσω από τους φρικτούς πόνους, κλαίω απαρηγόρητη και πηγαίνω προς το σπίτι. Έφτασα!!! Στις σκάλες συναντώ τον πρώην πεθερό μου, με παίρνει αγκαλιά και με πάει στο σπίτι…
Σάββατο, 10:00 πμ, εγώ σταθερά όρθια μ΄ ένα τασάκι στο χέρι, πέρασε μια βδομάδα, πήρα τηλέφωνο τον ορθοπεδικό, τον ρώτησα τι θα μπορούσαν να πάθουν τα πόδια με τόση ορθοστασία… Να σπάσουν μου απάντησε…
Πέρασε ένας μήνας, εγώ σταθερά όρθια, έχω μάθει τη δουλειά και κάθομαι μόνο όταν περισσεύει καμιά πελάτισσα. Κάθε βράδυ γυρνάω στο σπίτι και ανεβαίνω με τα γόνατα τα σκαλιά, πονάω, υποφέρω κλαίω, αλλά το πρωί πάλι εκεί…

25η Μαρτίου Η κόρη παρελαύνει, συνήθως δεν άντεχα να δω όλη την παρέλαση, φέτος όμως είχα προπονηθεί στην ορθοστασία… Περνάει από μπροστά μου με κοιτάει λοξά, ήταν τόσο όμορφη Θεέ μου! Το χειροκρότημά μου ακούστηκε μέχρι τη στρατόσφαιρα, είμαι σίγουρη. Αξίζει να παλέψω μόνο για αυτήν σκέφτηκα, γιατί ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ; Γιατί μισώ τον εαυτό μου τόσο πολύ;

ΘΑ ΠΑΡΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ

Φεύγω απ το κομμωτήριο, βάζω αγγελίες, βρίσκω πελάτισσες να ρχονται στο σπίτι, ίσα – ίσα για να μαθαίνω τη δουλειά και να εξασκούμαι. Από τη μια η λεκάνη και τα μανικιούρ και από την άλλη τα βιβλία… Το βράδυ διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα….
Ήξερα πώς είναι δύσκολο να το καταφέρω, αλλά ήταν το όνειρό μου έπρεπε να προσπαθήσω.
Είχαν περάσει 6 μήνες τα μαλλιά άρχισαν να βγαίνουν, ενώ από το πολύ διάβασμα παραπατούσα. Είχα ακούσει ότι οι κατακτήριες είναι δύσκολο πράγμα, αλλά όταν βρέθηκα στην αίθουσα μαζί με άλλους 300 υποψήφιους δάσκαλους… τότε σκέφτηκα ότι πολύ σωστά έκανα και έμαθα την τέχνη του μανικιούρ…
Κόσμος και ντουνιάς για 3 θέσεις… κατέρρευσα, έδωσα τα μαθήματα και ύστερα βυθίστηκα στην απογοήτευση.

29/12/2005 δεύτερο χειρουργείο….

2/2/2006 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΕΡΑΣΑΤΕ 3η!

34 σχόλια:

jacki είπε...

Συγχαρητήρια πέρασες πρώτη. Πόσο πολύ θαυμάζω το μεγαλείο της ψυχής σου. Πόση δύναμη κρύβεις. Τόση ώρα ορθοστασία και ... Μου θύμισαν οιεικόνες τη θεία μου.. Έφυγε. Δεν άντεξε. Δεν την άντεχε η ζωή.
Με συγκίνησες Παλού.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου μέσα σε τόσο πόνο για να μάθεις η να κάνεις κάτι?
Είναι πολύ ωραία η δουλειά που διάλεξες αλλά δεν μαθαίνεται παρατηρώντας έχει πολλά "μυστικά" μπορούσες να πας σε μια σχολή η να βρείς μια φίλη που ξέρει να σου μάθει και να αποφύγεις όλη αυτή την ταλαιπωρία
Αν ήμουν στην Αθήνα θα μπορούσα να σου δείξω εγώ. ακόμη μπορείς να μου τηλ. να μιλήσουμε αν θέλεις.
σε όλα αυτά τα μαγαζιά εκμεταλεύονται τα άτομα που θέλουν να εργαστούν με τον χειρότερο τρόπο.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους αφήνουμε.
Ούτε σαν πελάτισα δεν πηγαίνω σε αυτούς ποτέ.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι να μάθεις ή να κάνεις, δεν είναι απαραίτητο να γίνει δια μέσω του πόνου.
Εκτός και αν το επιλέξεις.
Πολλά φιλιά

aerostatik είπε...

χαίρομαι που σε γνώρισα...

fotini είπε...

keep trying... δεν είσαι μόνη κοριτσάκι!

Tasos είπε...

Ναι, αξίζει να προσπαθείς για τον εαυτό σου και για κείνους που αγαπάς. Το μόνο που δεν θα έκανα αν ήμουν στην θέση σου, είναι να βάλω τον εαυτό μου σε τέτοιο μαρτύριο (σσ. ορθοστασίας). Συνέχισε να προσπαθείς, γιατί η ζωή είναι ωραία και όσο και να μας πληγώνει, αξίζει για εκείνες τις μικρές στιγμές ευτυχίας που μας χαρίζει.
Και συγχαρητήρια για τις εξετάσεις!!!!
Υ.Γ.Συνεχίζω να πιστεύω πως θα πρέπει να μετονομάσεις τον τίτλο του ιστολογίου σου!:-)

Ανώνυμος είπε...

παλου μου .καλημερα
τελικα ο καθενα μας αλλα εσυ περισσοτερο κρυβεις τη δυναμη ενος λιονταριου μεσα σου θαθελα να μιλαγαμε στο τηλεφωνο νασαι καλα και να περνας καλα πολλα φιλια παλου..

Ανώνυμος είπε...

παλου ο ανωνυμος ειμαι εγω κεκτιμενη ταχυτητα..

Aνεμος είπε...

NA ΧΑΙρεσαι τη μικρή...άλλη μια δουλειά πουο κυριοσ αλογοσκούφης δρν θεωρεί βαρέα...σοβαρά σε θαυμάζω για την δύναμη σου ειλικρινά σε θαυμάζω..AYT;OI EINAI οι πραγματικοί 'ηρωες σ'ημερα

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω απόλυτα με την theodosia τοση ταλαιπωρία; Γιατί άραγε έπρεπε να τιμωρήσεις τόσο τον εαυτό σου; επειδεί αρρώστησες; επειδεί χωρησες; ΓΙΑΤΙ; Δεν εφταιγες εσύ για όλα τα δεινα του κόσμου,δεν έπρεπε να σηκώσεις τοσο μεγάλο βάρος, που όπως διαπιστώνεις από τα σχόλια ενοχλεί και μόνο στο άκουσμα πόσο μάλλον στο βίωμα.Εύχομαι να μην ταλαιπωρήσεις ποτέ ξανα το κορμί και το μυαλο σου.Αν το αντεχεις εσύ εμείς δεν είμαστε τόσο δυνατοι και δεν το αντέχουμε....

ria είπε...

δεν έχω συναντήσει μεγαλύτερο και αξιότερο μαχητή!

ούτε πόδια έσπασες ούτε κατέρρευσες! έμαθες και επιβίωσες!

και επιπλέον πέρασες!!!

συγχαρητήρια!!!

εισαι ένα φωτεινό παράδειγμα για άλλους που χωρίς τα εμπόδια τα δικά σου, δε διαβάζουν, δεν προσπαθούν, δεν εξελίσσονται!

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Καλησπέρα ξανά Λούση ! Δεν μ'αρέσει να οικτίρω καταστάσεις αλλά σε τέτοιες φάσεις μόνο ο εαυτός σου μπορεί να σε καταλάβει! Γιατί προσπαθείς απεγνωσμένα να κρατηθείς από κάπου , από κάτι , έστω κι άν η δυσκολία βγάζει μάτι ! Το ξανάκανα πάλι , αδιόρθωτος παιδί μου...χαχαχαχα....Τί έλεγα ? Α' ΝΑΙ ! Ας πούμε ότι βλέπεις μια κατάσταση και λες 'εγώ να το ζούσα αυτό ? αποκλείεται !' και έρχεται η στιγμή που το ζεις και το πιστεύεις και το αντέχεις και στο τέλος δικαιώνεσαι για την κάθε επιλογή και για τον μαρασμό που έζησες κάποια στιγμή , κάνεις την αυτοκριτική ! Νά 'το πάλι ! 'Α'Α 'Α ΦΘΑΝΕΙ ! ΕΧΩ ΞΕΦΥΓΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ! ΤΩΡΑ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ , ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΑΛΛΟΥ - ΠΑΛΟΥ...ΧΑΧΑΧΑΧΑ....ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ! ΜΗΝ ΣΚΑΣ - ΝΑ ΞΕΣΚΑΣ ΛΟΥΣΗ ! ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ !

Ανώνυμος είπε...

Όταν διαβάζω ανθρώπους σαν εσένα νιώθω πολύ μικρός...
Συγχαρητήρια για τον αγώνα σου και χαίρομαι που σε γνωρίζω!:)

Λούσυ είπε...

@jacki είσαι ένα ευαίσθητο πλάσμα...λυπάμαι για τη θεία σου πραγματικά

@theodosia ενδιαφέρουσα προσέγγιση, θα το σκεφτώ καλά μήπως ήταν επιλογή μου τελικά;

@aerostatik η χαρά είναι δική μου, καλώς σε βρήκα!

@fotini δεν αισθάνομαι μόνη πια, σ ευχαριστώ

@tasos θα το λάβω σοβαρά υπόψην μου και ίσως τελικά μετονομάσω το μπλοκ μου...

@aktinos σ ευχαριστώ πολύ, για τα καλά σου λόγια

@anemos σ ευχαριστώ για τον θαυμασμό, μου δίνεις κουράγιο...

@letti δεν έχεις κι αδικο, ήταν λίγο μαζωχιστικο όλο αυτό, ίσως έπρεπε να γίνει έτσι... Εσύ το ξέρεις καλά Φιλιά!!!

@ria καλώς σε βρήκα! Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

@σκόρπιες σκέψεις είναι αλλού η Παλού το παμε αυτό χαχαχαχαχαχα

@attacta η δύναμη που κρύβουμε όλοι είναι μεγάλη, δεν θεωρώ ότι είμαι η εξαίρεση. Δική μου η χαρά που σε γνωρίζω

Ανώνυμος είπε...

Palou ΕΙΣΑΙ ΗΡΩΑΣ δεν έχω να πω ΤΙΠΟΤΑ άλλο

NISPELL είπε...

3η,Περασες,'1τη Γυρισες'Στη Ζωη 'Αυτη!!!!
.........:)
Nispell

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Λούσυ τί να σου πω... Χαρά στο κουράγιο σου και στη δύναμή σου...
Εύχομαι από ΄δω και μπρος όλα στη ζωή σου να είναι όμορφα... το αξίζεις.

Το χρυσό ΠιΠι είπε...

Υπόκλιση στην αγωνίστρια. αυτό μόνο τίποτα άλλο.

Λούσυ είπε...

@braininfo Σ΄ευχαριστώ. Όλοι είμαστε ήρωες όταν έρθουν τα δύσκολα...

@Nispell μάι φρεντ Να σαι καλά!

@souzana κι εσύ να σαι καλά Σουζάνα μου Φιλιά!!!

~ΕΚAΤΗ~ ...φως και παλι φως η ψυχη που μαχεται... είπε...

Καλησπερα Παλου μου!εγω δεν μπορω να πω κατι.....σου καταθετω τον σεβασμο μου,τον θαυμασμο μου....και θα ηθελα καποια στιγμη να σε γνωρισω πραγματικα!!!
φιλια πολλα...........και μην ξεχνας οτι ειμαι κι εγω κοντα σου....δεν εισαι μονη....

nellinezi είπε...

Ξέρεις πότε θα καταρρεύσεις Παλού μου? ...Αν καταρρεύσει η ψυχή σου! ...Όσο την κρατάς δυνατή με το γέλιο, κρατάς δυνατά και τα πόδια και τα κουράγια.

Φιλιά...

Λούσυ είπε...

@ekath σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Κι εγώ θα το θελα να γνωριστούμε

@nellinezi Νέλλη μου πόσο δίκιο έχεις... Φιλάκια κοριτσάκι μου

Λούσυ είπε...

@το χρυσό πιπι Ναι σαι καλά... Σ ευχαριστώ

elf είπε...

Πήρα τέτοια χαρά, λες και πέρασα εγώ! Αλήθεια στο λέω, αυτές οι ανατροπές στα κείμενά σου με κάνουν και φωνάζω!
Δεν έχω τίποτα να σου πω επί της ουσίας της ιστορίας σου, τα λες όλα μόνη σου. Και τα κάνεις, κιόλας.
Ελπίζω μόνο τώρα που θα πάει κι ο γιος μου σχολείο, να έχει δασκάλες σαν κι εσένα.
Καλό ΣΚ!

Λούσυ είπε...

Nα σαι καλά κορίτσι μου και να σου ζήσει και ο γιος... Θα τον αναγνωρίσω αν το έχω μαθητή γιατί θα ναι ευαίσθητος όπως η μαμά του...

EL.ZIN είπε...

Η δύναμη της ψυχής,
είναι μεγάλη
ηρωίδα μας,
και εσύ,
έχεις μεγάλα αποθέματα
για να δίνες τέτοιες μάχες...!!!

Σε χαιρετούμε,
πολεμίστρια της ζωής!!

Μαρια Νικολαου είπε...

συγχαρητηρια κι απο μενα :)

gatodiakritikos είπε...

Καλησπέρα, σου αξίζουν σίγουρα ΠΟΛΛΑ...

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Χαίρομαι τόσο για σένα, κι ας μη σε ξέρω! Να μην αφήσεις την ευκαιρία να χαθεί, το αξίζεις, μάθημα ζωής και για την κόρη σου αυτή η θέληση. Από τα πιο σπουδαία μαθήματα!
Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, το καλύτερο!!!

Καλημέρα!

Λούσυ είπε...

Μέσα απ την καρδιά μου σας ευχαριστώ όλους...

AATON είπε...

Υποκλίνομαι..

Λούσυ είπε...

@ ΑΑΤΟΝ: Να σαι καλά φιλαράκι...

molemou είπε...

megali kardia.tin kalimera mou tipota allo.s euxaristo

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ.......
Που τα ακούμε , μας αρέσουν ,μας ταξιδευουν, μας συγκινουν.
ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΟΥΝ.... ΓΙΑ ΧΡΌΝΙΑ!
Απο αυτα που σκεφτόμαστε: "θα ήθελα εγω να ειχα γράψει αυτον τον στίχο".
Τραγούδια που δεν εχουμε βρει ακόμα το νόημα τους.....μέχρι σήμερα!
Ενα τετοιο τραγούδι θέλω να αφιερώσω στην Λουκία.
Ενα τραγούδι που με ακολουθεί χρόνια και δεν ειχα βρει τον "παραλήπτη" που θα το χάριζα.
Το έχουν γράψει τα "ξύλινα σπαθιά" και ο τίτλος του εινα :"ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ".
Είναι ωραίο να ανοίγης τα πανια σου και να διασχιζεις ωκεανούς ΖΩΗΣ.....
Ακόμα πιο ωραίο ομως είναι να ξέρεις οτι ΥΠΑΡΧΟΥΝ απο πίσω σου και ΘΑΥΜΑΖΟΥΝ το ταξίδι σου και ΑΛΛΟΙ........
Οχι σαν απλοί παρατηρητες της διαδρομής σου αλλα σαν "μαϊστροι" που θα δώσουν την "πνοή" τους σε αυτο σου το ταξίδι.

http://www.youtube.com/watch?v=mSWFZi9zKac&feature=related


Υ.Γ.
(ΠΟΤΕ δεν ημουν απο εδω)

Ανώνυμος είπε...

κανενας δεν σε εστειλε σε εκείνη τη δουλεια με το ζορι.Μόνη σου πηγες και τωρα παριστάνεις τον ηρωα.Εκατομυρια σαν και εσενα ειναι σε ολο το κοσμο ΚΑΙ χωρις να παιζουν τη μαρθα βουρτση ή τον ξανθοπουλο